Herkennen van een burn-out
Ervaringsverhaal van Marina
Ik dacht niet eens aan een Burn-Out, maar ik was wel al aardig op weg.
Nooit verwacht dat het mij zou overkomen. Ik kwam in 2008 supergemotiveerd en vol energie van de opleiding Verzorgende I.G. en wist 100% dat dit mijn missie was; Zorgen dat oudere mensen een goed verzorgde laatste fase van hun leven hebben.
Na mijn opleiding bleef ik werken, maar nu in vaste dienst, bij de organisatie waar ik mijn laatste opleidingsjaar gedaan had. Ik was maar wat blij met deze kans. Doordat we de formatie binnen de teams goed op orde hadden – er was destijds nog niet zo’n krapte op de arbeidsmarkt – werden we af en toe wel gevraagd om extra te werken, maar daar bleef het dan ook bij.
Na mijn opleiding gebeurde er veel in mijn privéleven.
In de jaren na mijn opleiding gebeurde er veel in mijn privéleven. Ik ontmoette mijn huidige partner, we kochten ons eerste huis, we gingen trouwen en kregen onze twee kinderen. Niets aan de hand zou je zeggen. Dat leek ook zo. Ik ging wat minder uren werken, dat had ik samen met mijn partner besloten. Hij was de kostwinner en werkte fulltime. En ik liet mijn contract verlagen naar 24 uur per week. Dit leek me ideaal als moeder van 2 jongen opgroeiende kinderen. Dat zou ook zo gebleven zijn, als mijn moeder niet ziek zou zijn geworden. Mijn moeder, mijn steun en toeverlaat en trouwe oppas van onze kinderen werd ziek. Zij was er altijd voor ons geweest, nu moest en wilde ik er ook voor haar zijn. Ik weet nog dat ik dacht dat ik dit er prima bij kon doen. Ik had tenslotte energie voor 10. Daar stond ik immers om bekend!
Ik werkte, was moeder én mantelzorger.
Ik werkte mijn 24 uur en soms een dienstje extra, ik zorgde voor mijn moeder, voor mijn kinderen en probeerde ook nog een leuke partner te zijn voor mijn man. Ik vergat hierin één aspect: Mezelf! Natuurlijk moest dat eens mis gaan, maar vooralsnog had ik niet in de gaten wat ik aan het doen was.
In 2020 kregen we te maken met Corona, veel cliënten overleden, mijn collega’s werden ziek en vielen tijdelijk uit, de krapte op de arbeidsmarkt was enorm. Ik draaide steeds meer diensten van zieke collega’s en tja…, je kunt op je vingers natellen wat er toen gebeurde. Ik werd moe en die vermoeidheid ging niet meer weg. Ik sliep steeds slechter en minder, het lukte me gewoonweg niet om nog goed te slapen en als ik ’s nachts wakker lag spookten de beelden van de hectiek op het werk door mijn hoofd. Mijn eetlust nam af en ik kon niet meer genieten als ik eens een keer vrij was.
Concentratieverlies, prikkelbaarheid, allemaal voorbodes van een burn-out.
Ik merkte ook dat ik moeite kreeg met concentratie en maakte soms fouten op het werk, die dan gelukkig door collega’s werden opgemerkt. Ik verzon steeds een ander excuus en kwam ermee weg. Ik kwam vaker te laat, omdat ik gek genoeg tegen de ochtend juist wel in een diepe slaap kwam, ik was sneller geïrriteerd en ik merkte dat ik dingen vergat. Dat was allemaal niets voor mij, maar ik raasde door…
Ik keek in de spiegel en ik schrok me wild. Wat was er met me gebeurd?
Ik kan me die dag nog goed herinneren. Ik was vroeg opgestaan om naar mijn werk te gaan. Ik had een vroege dienst, daarna zou ik naar mijn moeder gaan om haar te helpen. Mijn man en kinderen sliepen nog. Ik was gehaast mijn tanden aan het poetsen en plotseling zag ik mezelf haarscherp in de spiegel. Ik schrok. Ik herkende mezelf niet meer. Ik was afgevallen, mijn ogen stonden verwilderd, donkere kringen rondom mijn ogen, ik zag bleek. Wie was deze vrouw? Ik begon te huilen en werd toen zelfs boos op mezelf. Hou op, droog je tranen en ga naar je werk.
Het was op de werkvloer al zo druk, dus ik wilde me niet ziek melden!
Ik was overbelast en voelde me schuldig naar iedereen.
Hoe spannend ik het ook vond, ik wist dat ik hier met mijn leidinggevende over moest praten. In deze staat kon ik geen goede zorg verlenen. Gelukkig was zij begripvol en ze stuurde me er een paar dagen tussenuit. Dat was fijn, maar natuurlijk niet de oplossing. Ik voelde me schuldig ten opzichte van iedereen: mijn collega’s, mijn gezin, mijn moeder, mijn cliënten. Maar ik kon niet anders, ik was op.
Gelukkig was ik het nog niet te laat en kon ik een burn-out voorkomen!
Hierop volgde een traject met Anita. Samen hebben we ontdekt waarom ik doe wat ik doe en geen grenzen kon stellen. Gaandeweg kwam er steeds meer ruimte in mijn hoofd en kon ik de praktische adviezen die ik kreeg stapje voor stapje gaan toepassen.
Ik leerde mijn grenzen aan te geven. Dat geeft zoveel rust.
Anita kijkt naar het totaalplaatje, je hele leefstijl: voeding, mindset, beweging, ontspanning, balans in werk en privé, tijd voor jezelf alleen. Dat laatste was voor mij ook een eyeopener. Wanneer ben je nou eens echt alleen? Nou, ik heb hier heel veel baat bij, dus ik organiseer dit voortaan regelmatig voor mezelf, al is het maar een dag. Heerlijk.
Ik leerde op een vriendelijke manier mijn grenzen aangeven.
Al bij al ben ik heel blij met deze gezondere versie van mezelf. Ik heb me niet ziek hoeven melden en kon dus aan het werk blijven. Ik heb wel een paar maanden wat minder uren gewerkt, omdat ik echt moest bijtanken.
Ik had het traject met Anita van Optimaal in Zorg niet willen missen. Ik ben haar ontzettend dankbaar!
Dit gun ik jou ook. Marina 
Voel jij dat je nú hulp nodig hebt?
We kunnen je helpen als je gemotiveerd bent om het traject in te gaan. Als je te maken hebt met een verslaving, persoonlijkheidsstoornis of andere zware psychische problematiek, zijn wij helaas niet de juiste partij.
